Hoewel alternatieve betaalmethoden populairder worden, blijven betaalkaarten nog steeds de favoriete optie van veel Europese consumenten. Er bestaan dan wel heel wat veiligheidsmaatregelen om gebruikers van betaalkaarten te beschermen - onder andere de kaartverificatiecode of CVC - toch blijkt uit onderzoek dat kaartbetalingen het hoogste risico lopen op fraude.

Om gebruikers beter te beschermen tegen fraude en onlinebetalingen sterker te beveiligen, hebben zogenaamde ‘card schemes’ in 2001 het 3D Secure-protocol geïntroduceerd. 

3D Secure 1.0 leidde shoppers om naar een website die werd beheerd door de uitgevende bank; dat is de bank waar de klant zijn kaart ontving. Op die site moesten ze een aantal bijkomende beveiligingsvragen beantwoorden. Denk maar aan een uniek wachtwoord of een tijdelijk wachtwoord dat ze via sms hadden ontvangen. 

Dat proces verbeterde de veiligheid aanzienlijk, maar het creëerde ook problemen voor bedrijven en shoppers. Denk maar aan: 

• Frictie bij de checkout: De extra verificatiestap zorgde voor een minder soepel betaalproces.

• Statische wachtwoorden: Sommige uitgevende banken vertrouwden erop dat gebruikers een statisch wachtwoord zouden onthouden, terwijl ze dat vaak vergaten.

• Mobiele/app ervaring: In sommige gevallen leidde 3DS shoppers die een mobiel toestel gebruikten om naar de website van een bank die niet geschikt was voor mobiel gebruik. 

Al die zaken kunnen ervoor zorgen dat shoppers hun winkelmandje achterlaten, waardoor bedrijven omzet mislopen.